“Ang Biyaya ng Pagiging Isang Pilipinong Kristiyano”

Ipinagmamalaki nating mga Pilipino sa buong mundo na tayo ay ang tanging Kristiyanong bansa sa buong Asya. Ayon sa istatistika, 86% ng kabuuang bilang ng populasyon ng Pilipinas ay mga Katoliko! Sa taong 2021 ay masaya nating ipagdiriwang ang ika-500 taong anibersaryo ng pagdating ng Kristiyanismo sa Pilipinas. Ang pagdating ng mga dayuhang mananakop ay mayroong nakatagong biyayang dala: ang biyaya ng pananampalatayang Kristiyano.

            Ang pagiging Kristiyano ay isang malaking pagpapala at grasya ng Diyos. Bilang pagpapala at grasya, ang pagiging Kristiyano ay nangangahulugang ang pagkukusa ng Diyos na ibahagi ang Kanyang buhay at kabanalan sa atin. Ipinagkaloob ng Ama si Jesus upang tayo ay makabalik sa dapat at tunay nating relasyon sa Diyos bilang mga anak Niya. Noong tayo ay biniyagan, tayo ay nakibahagi sa buhay ng Diyos at naging miyembro ng Kanyang sambayanang nailigtas at ginawang banal ng Kanyang Anak na Panginoon nating Jesukristo sa pamamagitan ng Kanyang kamatayan at maluwalhating pagkabuhay muli. Bilang tugon sa panawagan at pagkukusang ito ng Diyos, tayo ay hinahamon na sumunod sa mga halimbawa at mga pagpapahalaga ni Jesus.

            Ayon sa tweet ng ating minamahal na Santo Papa Francisco noong bumisita siya sa ating bansa, ang Pilipinas ay ang patunay ng kabataan at kasiglahan ng Simbahan. Ngunit nakalulungkot mang isipin, hindi natin maitatanggi na ang Kristiyanismo sa Pilipinas ay nahaharap sa marami at mabibigat na hamon. Oo, karamihan nga sa kabuuang populasyon ng bansa ay mga Katoliko, ngunit tanging 15-20% lamang sa mga ito ang regular na nagsisimba tuwing Linggo. Hindi nga legal sa ating bansa ang diborsyo at aborsyon, ngunit parami ng parami ang mga mag-asawang Katoliko na naghihiwalay at nagpapalaglag. Konserbatibo pa rin ang ating pananaw, ngunit tila ba nagiging katanggap-tanggap na sa lipunan ang premarital at extramarital sex. Karamihan sa mga pulitikong nasa pamahalaan na dawit sa korapsyon at pandarambong ay mga Katoliko. Maraming mga Katolikong mag-asawa ay nagsasama ng hindi ikinasal sa simbahan. Maraming mga Katoliko ang hindi na nangungumpisal.

            Ganito na ba ang isang Kristiyanong Pilipino? Nakalimutan na ba natin ang pagpapalang ipinagkaloob ng Diyos sa atin na maging mga Kristiyano o sadyang tayo ay nadadala na ng agos ng sekularismo, komersyalismo at kawalan ng pagpapahalaga?

            Ano ngayon ang hamon sa atin upang makita nating muli na ang pagiging Kristiyano ay isang biyaya? Ang mga sumusunod, na marami nito ay hindi makita sa buhay ng maraming mga Katoliko sa kasalukuyan, ay dapat na maging layunin natin: magkaroon ng malalim at malapit na ugnayan sa Diyos, pagkakaroon ng kagustuhang mamuhay sa kabanalan, payabungin ang buhay-panalangin, basahin at isabuhay ang Banal na Kasulatan, maging tapat sa estado ng buhay, mag-asawa man o sa mga kaparian, pagbabahagi ng ating pananampalataya sa iba, paglilingkod at pagkakawanggawa sa mga kapus-palad.

            Makita natin sana muli ang kagandahan, kadakilaan at kabanalan ng biyayang dulot nga ating pagiging Kristiyano. Tayo ay nahaharap sa mapanghamong panahon ngayon sa buhay at misyon ng Simbahan. Tayo ay may makapropetang misyon upang magsilbing tanglaw sa mga karatig na bansa. Ano man ang mangyari sa ating bansa at Simbahan ay may malaking epekto sa maaaring mangyari sa buong mundo. Mga kapatid, gumising na tayo sa ating pagkakahimbing! Bumangon tayong muli at ipakita sa lahat ang kadakilaan ng biyayang ipinagkaloob sa atin ng Diyos, ang biyaya ng pagiging Kristiyano.

Paalam...

Bakit kailangang dumating ang dilim at lumubog ang araw

kahit sa mga sandaling ang mga puso nati’y masaya’t sumasayaw?

Bakit kailangang makaranas tayo ng hinagpis at pighati

at sa kawalan ay lubha ang ating pagdadalamhati?

Bakit kailangang magapi at matalo

kahit ibinigay na ang lahat para sa’yo?

Ano pa ang silbi ng patuloy pang mabuhay

kung sa bawat paggising ko’y sakdal ang lumbay?

Bakit kaya kailangan pang magtapos at magwakas

upang makita lamang ang kahulugan ng pag-ibig na wagas?

Bakit kailangan pang tayo ay magpaalam

kung ang iyong pagbabalik ay hindi ko rin naman alam?

Titser, titser...

I never thought of becoming a teacher. Not even in my wildest dreams.

After graduating in the college seminary, I had my regency program. I applied for a teaching position at a Catholic school where I was designated as a Christian Living Education teacher. Ang sabi ko sa sarili ko, "Madali lang ito. May units naman ako sa teaching. Magtuturo lang naman ako. Kayang-kaya ko ito." Pagkatapos sabihin ang mga linyang ito, nagsimula na ang karanasang nagpabago at nagpanibago sa aking pagtanaw sa buhay.

Being a teacher was a total twist in my life. I have to manage my time preparing for my lessons, thinking of activities that will attract the attention of my students, checking their requirements and many things that a teacher does. Hindi pwedeng petiks lang. Sa panahon ngayon, lubhang napakahirap kunin ang atensyon ng mga estudyante at panatilihin ito sa buong klase. Dito ko naintindihan kung bakit noong high school pa ako ay laging beastmode si Madam o si Sir kapag napalingon lang ako sa katabi ko.

All throughout my experiences as a teacher, I learned many things beyond the walls of the seminary. I learned to be more patient in dealing with my students. I learned to manage my time. I learned to listen to the stories of my students and not to judge them solely about their attitude inside the classroom. Dito ko nalaman na totoo ngang mapapakinabangan ng isang guro ang mga estudyanteng "goody-goody" para sa kung ano mang dahilan nila (sila 'yung mga tinatawag ko noong mga "pasipsip"). Patawarin nawa ako ng Diyos.

I learned how to give my best in every lesson I discussed. Hindi pwede ang "pwede na." Kailangan maging handa sa mga posibleng katanungan ng mga estudyante tulad ng "Sir, may Diyos po ba talaga?" Mahirap namang pagtalikod mo ay tinatawag ka na palang Sir Tanga, 'di ba? I became more observant about my students. I learned how to value education and learning.

There were times that some of my students were asking some advice from me about their problems. When they told their stories, I never thought that students like them, young as they are, are already experiencing such problems in their life. May mga hindi naaappreciate ng mga magulang sa bahay. May mga estudyanteng binubugbog pala ng sariling magulang. May mga estudyanteng pinalayas sa kanila at nakikituloy lang sa mga kaibigan. May mga estudyanteng gumagamit ng marijuana. May mga dalagitang bumili at nagdala ng condom sa classroom. Nakakalungkot. Nakakapanghina. Nakakadismaya.

Akala ko napunta lang ako sa eskwelahang iyon para magturo. Mali pala. Sila pa pala ang nagturo sa akin. Na ang karunungan ay hindi nasusukat sa dami ng nabasang libro o sa kasikatan ng eskwelahang pinapasukan.Ang karunungan pala ay hindi nabibili o nababayaran. Higit na mahalaga pala ang karunungan ng puso kaysa karunungan ng isip lamang. Hindi pala ako ang nagturo sa kanila, kundi kaming lahat ay tinuruan ng Pinakadakilang Guro sa lahat.

Madam, Sir, mas lalo akong humanga sa inyo pagkatapos ng mga karanasan ko bilang guro.

Paano?

Paano ba ang masusukatan ang pag-ibig kung ito'y tunay?

Sa dami ba ng mga bulaklak at mga tsokolate ibinabatay?

Nasusukat ba sa araw, oras at minuto

O 'di kaya'y sa mga karanasang sa ati'y naituro?

Paano masasabing dalisay ang pag-ibig?

Dahil ba sa mga materyal na bagay na tatak-orig?

Nakikita kaya ito sa bawat yakap at halik

O 'di kaya'y ang pagkakaisa ng dalawang pusong ang bigkis ay matalik?

Paano ba masasabing true love na ito?

Kapag ba lahat ay masaya, magaan at hindi nagbabago?

Eh paano kapag dumating ang sandaling lahat na ay malabo,

lalayo ka na lang ba at sa kawalan tatakbo?

Paano kung mahal mo na talaga siya

Pero iba ang sinasabi ng puso mo't dikta?

Sana kaya kong mahati ang puso sa dalawa

nang makayanan kong mahalin ang Diyos at kapwa.

Paano, Panginoon, paano bumitaw?

Mahal ko siya, pero ang bigkas ng puso ko'y Ikaw.

Turuan Mo sana ako, O Diyos,

upang sa gayo'y masundan ko ang Iyong utos.

Love So Human and Yet So Divine

Nilikha ng Diyos ang tao ayon sa Kanyang wangis. Mababasa 'yan sa aklat ng Genesis. Nilikha na may sariling pag-iisip. Nilikha na may kakayahang magdesisyon. Nilikha na kayang pumili ng tama o mali. Nilikha ng may kalayaan. At higit sa lahat... Nilikha na may kakayahang magmahal at mahalin.

Gaya ng nasabi ko sa nakaraang blog ko, masarap ma-in love. Ngunit sa kabila nito ay naroon ang katotohanang hindi maikakaila: ang katotohanan na maaari tayong masaktan dahil sa pag-ibig.

Oo, isa akong seminarista. Ngunit ayaw kong magsalita ngayon bilang isang naghahangad na maging pari balang araw (sa kalooban ng Diyos). Nais kong magsalita bilang isang tao, isang normal na tao na nakakaranas din ng mga emosyon.

Minsan naitanong ko na sa sarili ko (at maging ng ibang mga seminarista diyan!) lalo na noong kapapasok ko lang sa seminaryo, "Bawal bang umibig ang mga tulad naming nagpapari?" Eh, 'di ba nilikha naman tayo ng Diyos upang magmahal tulad Niya? Sa paglipas ng maraming taong pananatili ko sa seminaryo, inaamin kong hindi ko pa rin lubusang mahanap ang kasagutan sa tanong na ito. Ganoon nga siguro, may mga bagay sa mundo na tanging ang puso lamang ang nakakaintindi at nakakadama.

Na-in love na ako. Bago pa man ako nakapasok sa seminaryo ay naranasan ko na rin ang magkagirlfriend (sa maniwal kayo o sa hindi). Kasi nga po ay tao rin akong tulad ninyo, at hindi naman ako agad na seminarista pagkapanganak sa akin ng nanay ko. Nagkaroon ako ng puppy love, ng mga crush at nagkaroon din ako ng kasintahan. Oh c'mon! Alam ko ang feeling ng in love!

Una sa lahat: ang pagmamahal ay pakikiisa sa larawan ng Diyos. To be human is to love. To love is to be the divine image of God.

Prologue sa Pag-ibig

Masarap magmahal hindi ba? Ang sarap kayang kiligin. Ang sarap kaya ng may ka-date. Ang sarap ng may kasamang namamasyal, kumakain, magshopping at kung anu-ano pa. Ang sarap gumising sa umaga ng may mababasa kang text galing sa pinakamamahal mo.

Haaaay, pag-ibig nga naman. Even the ugliest day of your life becomes beautiful when you are in love. And the best part is this: mahal ka rin ng taong mahal mo. Kung masarap ang magmahal, tiyak na mas masarap sa pakiramdam na mahal ka rin ng taong mahal mo. 'Yung hindi pinilit. 'Yung minahal ka kasi mahal ka at hindi sa kung ano pa mang dahilan.

Pero aminin: if you have the courage to fall in love, then you must also have the courage to be hurt. Gano'n yata talaga ang pag-ibig, may kaakibat na sakit, pighati, kalungkutan at higit sa lahat, sakripisyo. Lalo na kapag naharap ka sa isang malaking desisyon.

Kailangan mong pumili: ang babaeng pinakamamahal mo o Siya?

Ganito magmahal ang isang katulad ko. Ganito kahirap magmahal. Ganito kahirap magsakripisyo ang isang tulad kong nagmahal sa isang babae at ngayo'y nagmamahal sa Diyos.